Those Rainy Days

1 | Umbrella

Sofia Joy

   It is monday in the morning that day, i was rushing towards the school when the rain started to fall. I grab my umbrella from my bag and opened it. Mahuhuli na ako sa klase noon kaya ako nagmamadali. Lakad-takbo, lakad-takbo ang ginawa ko. Kailangan pa ng pag-iingat para hindi madulas.

  "Miss! Miss!"

  Sigaw na galing kung saan. I turned my gaze to where those noise came from. There, i saw a man whose standing right on the corner. Sumisilong.

   "Bakit po?" I asked, sounds a bit annoyed. Hello, malelate kaya ako.

   He bite his bottom lipd and seems troubling what would he says. " Pwedeng favor?" He finally uttered after that 'nahihiya' moment.

   "Favor? Ano po yun?"

  "Oo, pwedeng makisabay? Wala kase akong payong eh, nagmamadali rin kasi ako eh. Emergency lang, please ate" He said, sounds desperate.

   Tinitigan ko sya ng matagal. Magulong buhok, pagod na mga mata at gusot na kasuotan. Ngunit kahit ganoon ang sitwasyon nya, hindi ko maitatanging may hitsura sya kahit papaano.
   Just by observing his appearance, i knew that he is having a hard time. Pwede ko namang ibigay itong sa kanya eh. Pero ayaw ko ng kasabay at nagmamadali rin ako.

" No"

  Tinigasan ko ang loob at pinilit na iignora ang lalaki. Nagpatuloy ako sa paglalakad nang hindi pa nakakalayo ay lumambot na naman ang loob ko at pinangunahan ng konsensya.

This freaking weakness! Siya na nga ang hindi nakapagdala ng payong tapos ikaw pa ang makokonsensya sa kapabayaan nya!
 
  Tingingnan ko ulit sya mula sa kinatatayuan ko. HE LOOKS DEVASTATED. His eyes is full of sadness and at the same time makikita mong kaunting kaunti nalang mawawalan na sya ng pag-asa dahil sa kapaguran. While observing him again, his tears started to fall from his left eye. Which means sadness, it's obvious though.

   Hindi na napigilan ang sarili ay nasa harap nya na ako. He looks surprised, even me. "Oh!" Ibinigay ko sa kanya ang payong ko at agad na tumakbong mabilis habang sinusuot ang hood ng jacket at sumbrero sa ulo. Narinig ko naman syang agad na nagpasalamat. Hindi ko alam, pero napangiti na lang ako. Kasiyahan dahil nakatulong na naman ako.

That was the first rainy day that i met him.

   Two weeks pass by, i had forgotten that very moment with that stranger guy. Kagaya dati, nalelate ako pero meron din naman na pagkakataon na sobrang aga ko sa school. Well, ganun talaga ang lifestyle ko. Weather-weather lang.

  Then, one time. I am again, LATE. Nagmamadali ako nung umagang yun. Umuulan ng napakalakas at hindi patalo ang mga dahon sa kakasayaw dahil sa lakas ng hangin. Malapit na ako sa school and as usual, walang mga estudyante sa labas. Tumakbo ako ng napakabilis hanggang sa makarating ako sa classroom. Ngayon, chineck ko kung may guro. Baka mamaya mapahiya na naman ako. Nung nakaraang linggo kasi napahiya ako dahil bigla nalang akong tumungo, bumati at humingi ng paumanhin ng nasa frontdoor na ako. Iyon pala, wala pa si ma'am. Pinagtawanan na naman ako ng mga kaklase ko.

   And right now, i am smiling.Not because, there isn't a teacher inside but because as a matter of fact, Ma'am Torico is there! Nakataas ang kilay at matalim na nakatingin sa akin!!

I smiled even more!! AWKWARDLY ! "Ah, hehe. Ma'am.. n-nagkaemergency lang po ulit! O-opo! Ganun nga po! " come on, Sofia! Ganito na lang ba lagi?

" Miss Cheza, araw-araw na lang bang may emergency sa bahay nyo ? Lagi bang may nababali ang buto sa miyembro ng pamilya mo? " she sarcastically ask.