Yaklaşık 16 yaşındaydım.O zamanlar bir sevgilim vardı.Sarışın,maviş biriydi.Adı Emirhan'dı.Bizim aşkımızı bütün okul biliyordu.Aradan zaman geçti çıktı karşıma.Şu an ikimizde Yetişkin bireyleriz.Bir gün karşılaştık ve beni durdurdu.Gözlerimin içine baktı.Konuştu benimle.Bazı şeyler dedi.
Çok şaşkındım beni hala unutamadığına. Yalan mıydı söyledikleri seçemiyordum. Sustum, başımı eğdim.
"Kaçırma benden taptığım gözlerini. Esirgeme benden onları" dedi.. Baktım gözlerine bir kaç saniye. Birden gözleri doluverdi. Ne olduğunu anlayamadım.
"Sen.." dedi yutkundu, devam etti "unutmuşsun harbi beni. Artık aşkla bakmıyor o gözler bana. Ben yokum kalbinde. Bunu bana söylerlerdi inanmazdım. Gözlerine bakınça anladım. Sen öyle güzelsin ki. Öyle masumca sevdin ki beni... Ben bilemedim değerini. Ben kendim yaptım her şeyi. Seni kaybetme korkusu yoktu hiçbir zaman..." diyerekten gözlerinden bir kaç damla yaşın aktığını gördüm. İçim sızladı.
"Bak ben seni çok sevdim. Ve bekleyecektim seni. Sen bana 'mutlu olmak istiyorum vazgeç benden' demeseydin ben seni bir ömür beklerdim. Bunu hep söyledim sana. Artık elimden gelen bir şey yok." dedim ona...
Tebessüm etti gözlerinin ıslaklığıyla, "benden vazgeçmen bile benim mutluluğum içindi. Sen beni ne güzel sevmiştin be... Nasılda bir kalbin var senin. Zormuş bu acıyla yürümek. Demez olaydım o lafı. Ama sana ne yaşattıysam aynılarını yaşadım ve yaşıyorumda. Sen hep derdin bana, 'Annem dedi ki, yaradan canını almazmış yaşattığın acıları yaşatmadan' bunu diyip vazgeçmiştin benden.. Annen haklıydı." dedi...
Tebessüm ettim. Sustum. Diyecek bir şey kalmamıştı bana göre. Onun ise söyleyecek daha çok şeyi varmış.
"Sigarayı bırakmamı isterdin hep. Yapamadım. Seni bıraktım onu bırakmadım. Senin yokluğunda o tesellim oldu. Sen şiirlere sığındın, ben sigarama.." dedi sustu bir kaç saniye... Ve devam etti, "o, onunla hala.. Birlikte misiniz?" dedi. "Evet" dedim. "Biliyor musun en zoruma giden şeyde, onunla aynı isimde olmaktı. Yani ikinizin adını yanyana duyunca, kendimmişim gibi hissdiyordum. Sanki bana nisbet gibiydi. Sanki böyle daha çok yakacağını biliyordun canımı.." dedi. Güldüm, "Saçmalama. Benim için ne kadar zordu bilemezsin. İlk zamanlar. Hep aklıma geliyordun. Sonra, sonra yok oldun bende onun sevgisi yok etti seni bende. Sen kendin yok ettin kendini bende.." dedim...
Sustuk ikimizde. Bir şey diyemedik sessiz kaldık dakikalarca. Ve sonra zamanında bizim olan şarkıyı, "Tan Taşçı - Asla" dinletmeye başladı bana.
"Her şey farklı olabilirdi. Bunların sorumlusu sensin. Elimden bir şey gelmez kaybettin beni, bizi kaybettik" dedim üzgün bir ses tonuyla. Bir kaç damla yaş akıttı gözlerinden, ardından bir sigara yaktı. Ve gözlerinin yaşını sildi.
"Ben hayatıma nasıl devam edeceğim. Sensiz nasıl olacak. Unutamıyorum cansu. Ne yaptıysam unutamadım. Sen şuramdasın ya" diyerekten kalbini gösterdi, "hep burdasın. Başkasıyla olmaz. Sevemem başka birini..." dedi.
O günü unutamam, konuştuklarımız ve bana söylediklerini. Asla unutamam.
O günden sonra 3-4 ay iki eski dost gibi sohbet ederdik, sonra bir gün aradı, içmiş.
"Olmuyor cansu sana başka gözle bakamıyorum. Ulan sizi gördüm. Seni gördüm lan. Ellerini başkasının ellerinde gördüm. Ona gülüyorsun artık. Sizi seyrettim. Oturdum uzaktan seni izledim. Baya güzelleşmişsin. Saçlarında belini geçiyor. Onlara dokunmak istedim. Gelip sana sarılmak istedim. Olmadı işte yanında bir başkası var artık, sadece yanında olsa keşke. Sol yanınıda o kaplamış. Seni çok seviyorum Cansu. Sen şiir yazmayı, bulutları ne kadar çok seviyorsan bende seni o kadar seviyorum. Seni hep seveceğim..." dedi ve telefonu kapattı. O sırada ben gözyaşlarıma boğulmuştum. Ne olursa olsun mutlu olmasını istiyordum.
Bu olayın üzerinden aylar geçti ve ortalıktan kayboldu yine.
