Can't Pretend~Yizhan

11~"Zhan gege en iyisi."

"Sahiden mi gege?"

Yibo ona inanamayarak bakarken, Zhan çoktan kendisine ve yanındaki çocuğa uygun iki farklı pateni eline almıştı. Evet, koştura koştura geldikleri yer büyük bir buz pistiydi.

"Ne var ki? Bence eğlenceli olur. Hem bugün dersleri kaçırdık zaten, zamanı boşa geçirmek yazık olurdu."

Yibo elindeki patenlerin keskin bıçaklarına baktı. Zaman zaman normal patenler ile kayardı, buz üstünde kaymak sorun olmazdı ama Zhan hakkında emin olamamıştı.

"Tehlikeli değil mi?"

Zhan patenleri ayağına geçirmeye başladığında başını kaldırıp baktı. O kadar mutluydu ki, Yibo az daha zorlasaydı onu çevreleyen ışıltıları görebilirdi. Uzun bir aradan sonra buz üstünde kayacak olması ve bu denli mutlu olması garip bir deneyim yaşatıyordu ona. Eh, garip bir deneyim yaşayan tek kişi kendisi değildi. Yibo içinde yeni ve bambaşka bir deneyimdi bu.

"Neden, korktun mu yoksa? Merak etme, ben senin düşmene izin vermem."

Yibo da patenlerini giymeye başladığında allak bullak olarak titredi elleri. Zhan bunu göremedi. Ama kendisine verilen cevabı duymuştu.

"Senin için diyorum. Normal paten kaymaktan daha zor olmaz gibi duruyor. Belki de ben seni tutarım."

Zhan hemen cevap vermese de Yibo'nun bu söylediği onu güldürmüştü.Yavaş hareketlerde birkaç kişinin dışında kimselerin olmadığı piste adımladılar. Yibo alışmak için bir süre ayakta, hareket etmeden beklerken Zhan tanıdık bir hisle hareketlendi. Yüzünden kendinden emin bir gülümseme vardı. Yibo'nun çevresini turladı hızlıca ve gülümsemesi genişlerken kendi etrafında iki dönüş yaparak kendisine şaşkınlıkla bakan çocuğa yaklaştı.

"Ortaokulda herkes benim başarılı bir artistik buz patencisi olacağımı düşünüyordu."dedi alayla.

"Nasıl?"

Yibo hayretle sorduğunda ona ayak uydurmaya çalışarak, biraz ilerledi. Buz üstünde paten yapmak kesinlikle normal patenden daha zordu.

Zhan büyük bir özlemle unutmaya yüz tuttuğu hareketleri tekrarlıyor ve neredeyse kendisini ağlatacak bir mutluluğu yaşıyordu. Yeniden etrafında dönüp önünde durduğu çocuğa cevap verdiğinde farkında olmadan, bu mutluluğun üzerine bir hüzün perdesi indirmişti.Kimseler bilmezdi bunları, ama o, Yibo'ya anlatmayı istemişti.

"Sonra bıraktım. Nereden baksan 10 yıl olmuştur kaymayalı."

Hareketleri yavaşlamıştı. Ellerini arkasında birbirine kavuşturup geriye doğru kaydı.

"Neden ki?"

Geriye doğru ilerleyişinin yönünü ustalıkla tersine çevirdi ve yeniden Yibo'ya yaklaşırken yüzünde buruk bir gülümseme ile "Çünkü arkadaşlarımın hepsi futbol oynuyordu ve ben aptal bir çocuktum."diye cevap verdi. Yibo duyduklarıyla dikkatini kaybetti, düşecek gibi olduğunda Zhan öne atıldı.

"Dikkat et."

Zhan onun kolunu tutmuş ve dengesini kazanmasına yardım etmişti. Ardından elini kaydırarak kendi eline göre daha soğuk olan solgun eli kavradı.

Yibo içinden çığlık çığlığa kalırken dışından sadece çarpık olup olmadığına emin olamadığı bir gülümseme bıraktı dudaklarına. Kendisine güven veren parmaklara tutundu ve yanındaki bedenle birlikte buzun üzerinde ilerlemeye başladı.

Zhan ona ilk olarak dengesini korumayı öğretti. Yanyana, el ele buz üzerinde ilerlerken bir yandan da sohbet ediyorlardı.

Yibo, kendisi düşmesin diye elinden sıkıca tutan çocuğun konuşurken saklama ihtiyacı hissetmediği üzüntüsünü, mutluluğunu ve özlemini görebiliyordu. Zhan, sevmesine rağmen, arkadaşlarının hepsi okulun futbol takımında olduğu için pateni bırakmıştı. Büyük ve şaşırtıcı bir karardı bu Yibo'ya göre. Kendisi olsa asla yapmazdı ama Zhan onun gibi değildi. Zhan cevresine ayak uydurmayı çok uzun zamandır önemsiyordu. Bu yüzden olimpiyatlarda altın madalya alma hayalini tek seferde kenara atmış ve o futbol takımına girmişti.Yibo saf, gerçek üzüntüyle bir şeyler söyleme ihtiyacı hissetti.