‘Marleen, wil je meespelen?’ Ik liep naar mijn vierjarige buurmeisje Emma toe en aaide door haar lange blonde haren. ‘Nu even niet schatje, misschien een ander keertje.’ Ze keek me met een zielig gezichtje aan, maar toen ik nog eens door haar haren aaide, draaide ze zich om en huppelde weer naar haar vriendinnetjes Afke en Paula. Ik lachte haar nog na, maar draaide me om en liep weg.
Ik liep over straat, met mijn hoofd naar beneden gebogen en probeerde steeds een stoeptegel over te slaan.
Toen ik aankwam bij de supermarkt, liep ik naar het koelgedeelte waar ik een blikje cola uit haalde. Ik liep nog wat door de supermarkt rond en toen ik chocoladerepen zag liggen, pakte ik er meteen één. Puur, want dat was mijn lievelingssmaak.
Ik liep met in mijn ene hand het blikje cola en in de andere de reep naar de kassa en legde het op de band. Ik haalde mijn portemonnee uit mijn jaszak en toen ik aan de beurt was, merkte ik pas dat ik met een knappe jongen te maken had.
‘Dat is dan 2,30.’ Zei hij terwijl hij schattig naar me lachte. Ik voelde me blozen dus keek snel naar portemonnee waaruit ik een briefje van 5 uithaalde. ‘Alstublieft.’ Zei ik zacht, waarna ik hem weer zag lachen.
Toen hij me het wisselgeld terug gaf, gaf hij nog een glimlach. Ik glimlachte snel terug, keek diep in zijn hazelbruine ogen en draaide me toen om. ‘Nog een fijne dag.’ Zei hij me nog na, waardoor ik mijn duim opstak. ‘Jij ook!’ Riep ik voordat ik de supermarkt uitliep.
Ik moest even tot wereld komen toen ik buiten stond. Nog nooit, maar dan ook echt nog nooit had een knappe jongen naar me gelachen. Misschien had ik toch wel kans bij jongens! Ik had nog nooit een vriendje gehad, en verder ook niet echt vrienden. Één vriendin op school, maar ze was niet echt mijn beste vriendin, die had ik gewoon niet.
Ik liep weer naar huis toe met de negatieve gedachte dat ik weer met mijn huiswerk bezig moest. Ik was weer bezig met de stoeptegels terwijl ik tegelijk soms slokjes nam uit mijn blikje cola.
Met mijn gedachte nog bij mijn huiswerk, maar ook een beetje bij de knappe jongen, liep ik een trapje op maar botste opeens tegen iets aan. Ik gilde even terwijl ik mijn evenwicht probeerde terug te vinden, wat totaal niet lukte.
Ik merkte dat ik bijna van het trapje viel en begon nog harder te gillen. De hoogte was niet dodelijk, maar iets breken kon mogelijk zijn. Ik liet me maar vallen, want mijn evenwicht was verloren, en wachtte op het moment dat ik beneden zou liggen.
Maar ik voelde helemaal geen grond, ik voelde alleen een klein duwtje in mijn rug en stond recht overeind midden op de trap. Even was ik verbaasd, maar ik draaide me snel om en keek in twee helder blauwe ogen.
Toen ik het totaal plaatje bekeek, bleek het een schattige blonde jongen te zijn. Hij keek me alleen maar aan, zonder dat hij ook maar iets zei. ‘Gaf jij me nou een duwtje in mijn rug?’ Vroeg ik terwijl ik naar de plek wees waar ik stond toen ik dacht dat ik naar beneden zou vallen.
De jongen knikte maar bleef me zwijgzaam aankijken. ‘Nou, bedankt daarvoor, ik dacht echt even dat ik iets zou breken als ik daar naar beneden viel.’ De jongen maakte me nerveus met zijn gestaar.
‘Geen dank, ik zou me schuldig voelen als ik je naar beneden liet vallen en je dan iets zou breken.’ Eindelijk zei hij iets. ‘Tja, ik ben het maar hoor.’ Zei ik lachend, en ik meende het ook nog. Ik was niet zo geliefd, dus wat maakte het eigenlijk uit.
‘Je bent een mens, dus je bent belangrijk genoeg voor mij om je te helpen.’ Ik glimlachte van hier tot aan Tokio. ‘Oah, dat is zo lief. Ik ben Marleen trouwens.’ Ik stak mijn hand naar hem uit en wachtte totdat hij hem zou aannemen en schudden.
‘Ik ben Niall, aangenaam.’ Hij pakte voorzichtig mijn hand beet, en schudde hem zachtjes. ‘Aangenaam Niall, leuke naam.’ Zei ik lachend.
Waarom deed ik zo dom bij een leuke jongen die me voor het eerst niet negeerde en aardig tegen me deed? ‘Oh, dank je, jouw naam is ook…leuk.’
Hij wist niet wat hij zeggen moest, nu voelde ik me een sukkel. Hij wou vast niet met me praten. ‘Ach, ik ga maar weer, moet nog met huiswerk bezig.’
Ik glimlachte even en draaide me toen om. ‘Doei Marleen, het was leuk om met je te hebben gepraat.’ Ik snapte hem echt niet meer. Ik dacht dat ik hem irriteerde, maar hij vond het een leuk gesprek? Of zei hij dat alleen om me een plezier te doen?
Ik liet het maar achter me en draaide me weer naar hem toe. ‘Doei Niall, ik vond het ook leuk.’
Ik draaide weer terug en liep verder, op naar huis.
