Perfect Chemistry

1: Old Woman

Blair

"Blair naman! Alam mo namang may mga reporters and interviewers! Bakit ganon naging sagot mo?" Sigaw ng Mama ko, napa-upo nalang siya, halatang na disappoint siya dahil sa ginawa ko. Well, nagpakatotoo lang naman ako.

Flashback

"Blair, kayo na ba ni Hanz Nathan?" Tanong nung interviewer na taga tv4.

"Hindi naging kami."

End of flashback

"TANGINA BLAIR, MASYADO KANG MABAIT AT MASYADO KANG TAPAT!" Sigaw ng Mama ko at bigla siyang tumayo at humarap sa akin.

"Simula ngayon, sundin mo na ang sasabihin ko." seryosong sabi ng Mama ko.

"Bakit naman, Ma? nagpakatotoo lang naman ako ah?" ngiting sagot ko ngunit sinampal niya ako.

"Ginagawa ko 'to para sa career mo! kasi ayaw kong masira at pangarap mo 'to." Paliwanag ni Mama.

Pangarap mo o pangarap ko?

"Balang araw Blair, pagsisisihan mo 'yang ugali mo. Hindi lahat ng tao sa mundo mababait lagi." Sinipa ako ni Mama.

Hindi ko naging pangarap ang maging isang artista at model, si Mama mismo gumagawa ng pangarap ko at hindi ako. Wala akong kalayaan, kaya minsan wala akong mga kaibigan.

"Pag hindi mo sinunod ang mga sasabihin ko, wala ka ng Nanay." si Mama.

Tangna ng kabayo. I can't take it anymore. Tumayo na ako at..

"Ma, naman! kailan ka ba magiging Nanay sa akin? ni isa lagi mo akong pinapagalitan kahit wala naman akong ginawang masama! lagi mo din akong sinasaktan. Ma, naman, ni isa hindi ko naramamdaman na minahal mo ako bilang Anak. Parang pinapahirapan niyo lang po ako eh, kahit sa birthday ko, sinasaktan niyo pa din po ako! at tsaka ikaw po mismo gumagawa ng pangarap ko at hindi AKO. Ma, sana manlang maging isa ka ding Ina sa akin. Di ko na kaya eh, araw araw nalang ganto, sampal dito sampal doon, Ma! puro career nasa isip mo! Pano naman kalusugan ko? paano naman kaligayan ko? Ma, naman kahit walang pera ang kaligayahan at kalusugan sana manlang naisip niyo din po 'yon." Sigaw ko, at doon na mismo tumulo ang luha ko. Tuloy tuloy pa din akong sinasaktan ni Mama hanggang magkasugat na ang mukha at braso ko.

"Gaga ka, lumayas kana wala kang kwenta!" Seryosong sabi ni Mama, tinutulak ako palabas.

"Ma!" iyak kong sabi. Binabato niya naman ang mga gamit ko at sinara niya ang pinto.

Kinuha ko naman ang mga gamit ko at biglang umulan ng malakas. Tuloy pa din ang pagbagsak ng mga luha ko. Malapit ng magpasko, ganito pa din ang nangyayari, ang wish ko sana, nasa comics nalang ako, ayoko na sa mundong 'to.

"AY!" Nagulat ako sa kulog.

Biglang kumulog ng malakas. Humahanap ako ng kotse.

Di naman ako ganon kasikat pero ayon na yung nasa isip ni Mama, di naman big deal 'yon, di naman din ako sikat, kaunti lang din ang kita ko. Mas gusto ko private kesa sa pakitang public. Lord, bigyan niyo naman ako na mala-private man.

Biglang may dumating na taxi at sumakay na ako, pupunta ako ngayong Mall, doon muna ako tatambay, di pa din kasi ako makapag-isip kung saan ako titira eh.

"Manong sa Mall of-" naputol ang aking sasabihin ng biglang nawala si Manong at nagdadrive ang kotse ng invisible? fourtaina!
Whats the focks is happening?!

Patuloy lang ito ng pagdadrive, nagdasal na ako, salamat mamamatay na din ako sa wakas ayoko na sa mundong 'to.

Biglang tumigil ang kotse at may Lolang nakatayo.