LIFELESS MISSION! [Under major editing With Missing Chapters]

CHAPTER 14: Strange feeling

Shaun Miguel's POV

Tinitigan ko ang sarili ko sa salaming nasa aking harapan. Basa ang aking mukha dahil sa tubig na inihilamos ko dito. Nakikita ko pa ang bawat pagtulo nito sa lababo. Nakatitig lamang ako sa repleksyon ng mga mata ko sa salamin.

Hindi ko lubos maiisip na may luhang pumatak sa mula dito kanina. Mula ng mag kaisip ako hindi ko pa naranasang umiyak. Kahit na namatay ang mga magulang ko twelve years ago. My mother is a witch while my father is a mage. Natatadaan ko kung paanong lagi silang umaalis ng bahay at babalik na kung anu-anong dala. All I know that time was that they are performing an experiment. Hindi ko lang malaman kung ano yun.

Not long enough, and I think they had succeed as they went to celebrate it with me. And that was also the time they had me drink something from a vail. Since they are my parents, I trusted them and drank even the last drop. It taste weird but not awful. It's minty that it reaches my head the point I felt so air headed and sleepy.

But that's also the last time I was with them, as this devils killed them in front of me. But I didn't shred a tear. I don't give any care even though I know I should. I just stared at the lifeless, bloody body of them as the magic circle beneath my kid self grew bigger and swallowed me.

Kahit katawan ko ay hindi nag re-react. I'm just staring at them like a numb.  But just a moment ago, I cried. Maybe because I....

“There you are. ”

Agad akong napatingin sa pinto ng restroom nang may magsalitang pamilyar na boses. Nanlaki ang aking mga mata nang makita ko kung sino ang nasa pinto.

“W-what are you doing here?” tanong ko na pinapahinahon ang sarili mula sa loob. She's smiling. A serious smile.

Nagulat ako ng pabalibang siyang umupo sa lababo malapit sa akin. Napaatras ako at pakiramdam ko ay humina bigla ang aking tuhod nang maramdaman ko ang pader na nasa likod ko.

Nakatitig lamang ako sa ngiti nyang hindi ngisi pero nakakakaba. Mukhang nahalata nya at ipinilig ang kanyang ulo. Mala enosente nya akong tiningnan. Wala na rin ang ngiti nya sa labi.

Tumalon siya pababa mula sa pag kakaupo. Palihim na napalunok ako nang mag umpisa syang humakbang palapit. Napatingin siya ruon at sumeryoso ang kaniyang ekspresyon.

Napa angat ako ng konti sa pader nang tuluyan na siyang makalapit. Tanging ibabaw ng kanyang ulo ang nakikita ko at kung nasaan ang hati ng kanyang buhok dahil sa pag kakatungo nya.

“You're just like them, I see it. I smell it.” kasabay ng pagsasabi niya ng huling tatlong salita ay ang pag-angat ng tingin niya sa akin dahilan para mapalunok muli ako.

Her seems so serious while her eyes still the same. Full of sadness. And that moment was like a sword piercing through my heart.

“All students, please go back to your dorms. A glaxorus attacking the academy so don't ever try to leave your rooms.” 

Halos matumba naman ako sa sobrang sakit nito sa ulo. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin maiisip kung bakit naisip nilang gamitin na ang kakayahang iyon ni Ms. Bo.

Nakatatlo pa itong ulit para masigurong maririnig ng lahat bago huminto. Napatingin ako sa babaeng nasa harapan ko. Katulad ko ay mukhang pinakikinggan din niya ang mensahe na iyon ngunit di gaya ko ay tila wala lamang sa kaniya ang sakit na dulot nito.

Mukhang hindi ito maganda.

Nicka's POV