Canım sıkılıyordu ve kendimi tanımlayamadığım cümlelerin arasında kaybolmuş hissediyordum, ruhumun derin çırpınışlarının yankı bulması için dünyaya çığlık atmaya yeltensemde bu uğraş sadece beni çaresizliğe itmesiyle son buluyordu. Tükenmişlik duygusuyla baş etmenin tek yolu çare olarak birilerine ihtiyaç duymak; Ve bu ihtiyaçların karşılık bulmasıydı. Beynimde her şey anlamını yitirirken insanların bir anlam beklemeleri beni ziyadesiyle yorgun bırakıyordu. Aklımın hududları bir romanın sayfalarını ezbere tabiyken, Halsizliğimin heyecanımı kaybetmesine sebep olması beni mahvediyordu. içimi dışa yansıtırken ne kadar da çok kelime dökülüyor. Ama çok kusurum var hatta kusurlarımız.
O kadar kusura rağmen bir kaç güzel sözle tüm kusurlar hafifliyor hatta yok oluyor. Vakit nakittir diyip koca koca sözleri göz ucuyla okuduktan sonra edebiyete kadar unutabilirsiniz.
Tıpkı bu yazılan sözler gibi tıpkı hatıralarımızda unutmak istediğimiz ama peşimizi bir türlü bırakmayan yaşanmışlıklar gibi.
Mesele bir şeylerin yerli yerinde olması değil.
Mesele, halen daha okuyup bir mana çıkarma anlayışınız.
Şu koca dünya da her şey bir manaya bağlanıyor. Bu yazılanların ne manası var o vakit diye düşünebilirsin,
baştan söyliyim hiç bir manası yok.
Ama vaktini alma düşüncesine kapılmanı istemem.
Çünkü önünde kocaman yılların olduğuna inanıyorum.
Bu yıllarda yeni yüzler yeni hayatlar yeni umutlar keşfedeceksin.
Kendini bazen törpüleyeceksin. Bazen bıktım diyeceksin. Bazen akışına bırakıp ve bazen de dualara sarılacaksın.
Çünkü ben de kendimi defalarca kaybettim.
Bilmem hangi sokakta bilmem hangi şehirde, hangi durakta.
Kendimi defalarca bulduğumu zannettim.
Bilmem hangi kalpte bilmem hangi umudumu bıraktığım gönülde.
Fakat bir şeyleri ôğreniyorum yaşım halen aklı keremindeyken.
Bir şeyleri hep kaybedince yeni şeyler kazanma uğraşına giriyor insan.
Elini attığı dal kurumasın diye dualara sarılıyor.
Ama ne yazık ki değişen tek şeyin zaman olduğunu yeni anladım.
Kendimi hırpaladım bir sonuca varmalıydı tüm bu yaşananlar.
Bir sebebi olmalıydı yolcu ettiklerimin vedalarında.
Her çırpındığımda daha derine indim.
Madem öyle ben de akışına bırakayım dedim. Ama oda sadece daha geç batırıyormuş derine.
Kendimi yıllara böldüm günlerimin bir manası yok diye.
Sadede gelip her şeyi bir noktayla bitirmek isterdim.
Ama o kadar içimde sakladıklarım birikmiş ki bunları dile getirmek yazmaktan daha zor. Ben de yazayım dedim.
O kadar şiir o kadar sôz ve kendimi dünyadan soyutlayacağım şeyler yazdım ki getirisi olmadığını bile bile.
Ama buna mani olamadım.
Sanki ulaşmak istediği yerler diğer insanlar değilde bir kişiye ait gibi.
Biliyorum bir şeylerin degismeyeceğini.
Zaten degiştirme uğraşından da vazgeçtim.
Süslü kelimelerden,afilli sözcüklerden inanır mısın eskiden daha iyi oynatıyordum kalemi daha güzel yazıyordum. Hatta:
Pek tabi hayâl kurar insan ;
Mesela ben yazdığım her şeyi okuduğunu düşünüyorum. Sırf gözlerine değiyor diye ne çok yazardım bir bilsen.
Bunların neticesi ne peki. Sadece kuruntularımda kalmış koca koca hayâller.
Peki sözlerim onu anlatıpta,onun hiç bir şeyden haberinin olmaması. Ne acı.
Neyse...
Daha da uzun yazıp iyice vaktinizi almayayım. Kafamda dolaşan şeyler bir yerlerde noktalansın istedim..
