Min Yoonji || TAEGI

დამწვარი დივანი.

ამ წამს მანქანაში ვზივარ, თავში ისეთი აზრები მიტრიალებს, კრისტიან გრეის შეშურდება. ყველანაირ პოზაში განვიხილავ საკუთარ თავს, მაგრამ ჯანდაბა, თეჰიონი ამის საშუალებას არ მაძლევს. ადგილზე ხვანცალებს და ჩემს ყურადღებასაც იქცევს.

- ნუ ზმუი,- ვცრი კბილებში და კაბას ძლიერ ვეჭიდები.

- უცნაურია, რომ გიყურებ, სხვა მგონიხარ,- ამბობს ამოოხვრის შემდეგ.

- შენ თუ თვალის პრობლემა გაქვს, ეგ ჩემი ბრალი არ არის,- ვფრუტუნებ და დემონსტრაციულად ვიყრი შავ თმებს უკან.

- ახ, ჯანდაბა, გაჩერდი,- ყვირის, როდესაც ხელს ბარძაყზე ვეხები. ისეთი მყარია, ისეთი აღმაგზნებელი. ახ, კიმ თეჰიონ, არც კი იცი ამაღამ რის გაკეთებას ვაპირებ.

- რატომ? შენ ხომ მოგწონს ეს?- ვკითხულობ დაბალი სექსუალური ხმით. თეჰიონი სიამოვნებისგან ლამის ტირის. ფეხს აქანავებს რომ ჩემი ხელი მოიცილოს.

- მომწონს, მაგრამ ასე ავარიაში მოვყვებით. დამაცადე სახლში მივიდეთ,- განწირული ხმით ამბობს და საჭეს ძლიერ ეჭიდება, ვხედავ მისი უბე ნელ - ნელა როგორ იზრდება. როგორ მეცოდები, კიმ თეჰიონ. უფრო მეტად კი ჩემი თავი. ჯანდაბა საერთოდ რატომ არ მოვიცილე? გოგოებივით აღგზნების დროს უბრალოდ დავსველდებოდი და კაბაზე მაინც არ დამეტყობიდა.

იუნჯი, როგორი გენიალური ხარ.

- ეს დედამოტყნული გზა არა და არ სრულდება, ახლა აქვე გაგჟიმავ იცოდე შეწყვიტე - მეთქი,- ყვირის, რაზეც ვხტები. იდიოტი, ვის აშინებს ამის ყვირილით. დამაცადე, კიმ თეჰიონ, ჯერ სახლში მივიდეთ.

- ახ, მივედით. თავი ამატკიე უკვე, იცოდე გადამინდება და მაგ დროს საწოლში კუნძი ვარ,- ვხარხარებ და კიმს თვალს ვუკრავ, უცნაური ხმა მესმის. მალე კი მანქანას მთელი ძალით ამუხრუჭებს. სახლი, ტყეში. აი თურმე სად მივდიოდით ამდენ ხანს.

- ამ ტყე - ღრეში გინდა მიმასიკვდილო? ნეკროფილი ხარ?- გაკვირვებული ვუყურებ, თეჰიონი სიმწრით ფხუკუნებს. არა, ფანტაზიის ნაკლებობას არ ვუჩივი. ვიფიქრე რომანტიკა, საწოლი, ვარდები, სასმელი, ქამარი, მსგავსი რამ. მაგრამ! ტყეში! ხეზე? სერიოზულად?