Saygıdeğer bir aileye mensupsanız, hareketlerinizi siz kontrol edemezsiniz…
Ne yiyeceğiniz, nasıl giyineceğiniz, arkadaş seçimleriniz gibi basit şeyler bile sizin için düşünülmüştür.
Sizin tek yapmanız gerekense yarattıkları dünyada yaşamaktır.
Kurallar ...
Asil bir insan yüksek sesle gülmez.
Pantolon giymek bir kıza yakışmaz.
Saçlar hep taranmış ve toplu olmalıdır.
Arkadaşlarınızla bile korumak zorunda olduğunuz bir mesafe olmalıdır.
Bu kural listesi böyle uzayıp giderken içlerinden en önemli ve zorlayıcı olanıysa bellidir. “Aile içinde olan tatsızlıklar dışarı asla yansıtılmamalıdır.” Herkes ne kadar da örnek bir aile olduğunuzu düşünürken, siz bu oyunu bozamazsınız.
“Başarılı iş adamı Henry ve Juliana Coleman’ın gelecek vadeden kızı Sarah Coleman’ı huzurlarınıza davet ediyorum.”
Salondaki alkış sesleriyle daldığım düşüncelerden çıkıp kürsüye doğru hareket ettim. Her hareketimi beyinlerine kaydeden insanların arasında huzursuzca kürsüye çıktım.Herkes ağzımdan çıkacak kelimelere odaklanmıştı.
Onları tatmin edecek şeyler söylediğimden emin olup, ailemin yanına döndüm. Annem babama bir şeyler anlatırken, babamın yan masada ki kadına baktığını gördüm.
Annem için bir kez daha üzüldüm. Mutluymuş gibi yapmak onun için daha zor olmalıydı. Yüzüme bir tebessüm yerleştirip yanlarına döndüm…
Eve girişimiz her zaman ki gibi sessizdi. Rol yapmama gerek olmayan tek yer. Odam… Bu dört duvar gerçekten sahip olduğum tek şey. Bana yardımcı olsun diye emrimde olanlardan, daha çok işe yarayan ayıcığım oradaydı.
Yatağımın üzerinde duran ayıcığıma baktım. O an zihnimin derinlerinden su yüzüne çıkan anı sendelememe sebep oldu…
“Annem yatağımın üzerine oturmuş, saçlarımı okşarken; ağzımdan belli belirsiz cümleler dökülüyordu. “Anne… Korkuyorum, onlar beni almaya gelecekler değil mi? Artık ayıcık beni koruyamayacağını söyledi...”
Annem elimi tuttuğunda güvende olduğumu hissettim. Kaç yıl geçmiş olsa bile hala öyleydi…
Annem konuşmaya korkar gibi duruyordu. “Korkma Sarah, baban ve ben sana bir şey olmasına asla izin vermeyiz. Biz yanındayken ayıcığa gerek yok... Seni seviyoruz meleğim. Seni hep koruyacağız.””
Belirdiği kadar kısa sürede yok olan anı şimdiyse yerini bir soruya bırakmıştı…
Gece boyunca hiç Beni kimden koruyacaklardı?
rüya görmemiştim…
Gördüğüm tek şey karanlıktı, çevremi saran ve sanki hiç yokmuşum gibi hissettiren karanlık…
Gözlerimi açmamak için dirensem de çalan alarm son noktayı koymuştu. Ayıcığıma baktım nedense bir ismi olsun istememiştim. Yirmi bir yaşında hala ayıcıkla uyuduğumu görmezden gelip banyoya gittim.
Dolaptan seçtiğim siyah diz altında biten kalem etek ve siyah tişörtümün üzerine giydiğim kırmızı ceket istenilen resmi görünümü veriyordu.
Üzerimi giyince dolapta ki askılara baktım…
Hangi eteği neyle giymem gerektiği belli olduğu için, benim tek yapmam gereken rastgele birini seçmekti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TEK KURAL
FantasyYıllarca inandığınız her şey bir kaç gün içinde tepetaklak olsa ne hissederdiniz? İsterseniz bunun cevabını, San Diego'lu Sarah Coleman versin. O hayatı boyunca uyulması gereken kurallarla yaşadı... Şimdiyse tek bir kuralı var. Kimseye güvenemeyeceğ...
