Η αναζήτησή

Κεφαλαιο 3

Ντιλαν
Πάμε στο σπίτι της Ολιβιας. Αυτά που μου είπε ειναι περίεργα, κάποιος εντελώς ξαφνικά να σου αφήνει ένα σημειωμα, ειναι λίγο περιεργο.
" Ξέρεις τι θα είχε πλάκα;"
"Τι;" Με ρωταει.
"Να ήταν σπίτι σου."
Και με το που φτάνουμε στην πόρτα, χωρίς βέβαια να την ανοίξουμε, ακούμε κάτι πολυ ποιο περιεργο.
"Μην της κανείς τιποτα,σε παρακαλω."
Η φωνή ειναι γνώριμη, υπερβολικά γνωριμη, σαν να έχω μεγαλώσει μαζί της.
"Κοιτά που καταντησες, να με παρακαλας."
Και τότε καταλεβαινω,καταλαβαινω ότι αυτή η φωνή ανοίκει στον Νταβίντ στον πατέρα της Ολιβιας. Με αυτο οι φωνές σταματανε, και ακούγεται η εξώπορτα. Απο το σπίτι βλέπω να βγαίνουν δυο άντρες. Ο ένας καραφλός με μια τεράστια ούλη που αρχίζει απο το μέτωπο και καταλήγει στο πιγούνι του, και στην μέση έχει ένα άσπρο διαμαντι. Τον δεύτερο αντιθέτως δεν μπορώ να τον δω καθαρά γιατί φευγει. Μόνο εγω τους βλεπω, η Ολιβια συνεχίζει να βλέπει μέσα απο το παράθυρο, χωρίς να βλέπει κάτι συγκεκριμενα.
Μετα, με αρπάζει απο το χέρι και με τραβάει προς την πορτα. Μπαίνουμε στο σπίτι και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες.
"Γιατί είσαι εδώ;" Ρωτάει ο Νταβίντ την Ολιβια, η οποία δεν του απανταει, έχω τον χαιρετάω για να του σπάσω ακόμα περισσότερο τα νευρα, αν και ξέρω ότι ειναι ήδη νευριασμένος μόνο και μόνο που με βλέπει νευριαζει, έχει πολυ πλακα.
Πάμε στο δωμάτιο της και η Ολιβια και εκείνη νευρικά αρπάζει το σημείωμα και καθώς το διαβάζει κάθεται στο κρεβάτι της.
"Θελω." λεει σαν ψυθίρο που μεταβιας μπορώ να ακούσω
"Ορίστε;" Δεν μου απαντάει, αντιθέτως μου δίνει το σημειωμα, και κάθομαι δίπλα της στο κρεβατι.
"ΘεΛεΙς Να ΠαΙξΟυΜαΙ;?;?" με τα ίδια γράμματα με το πρεϊγουμενο.
"Θέλω να το κάνω ντιλαν!!"
"Μπορεί να ειναι επικυνδινο."
"Όχου....σταματα να είσαι τόσο υπερπροστατευτικος, δεν θα μάθεις ποτέ τιποτα αν δεν το δοκιμασεις."
"Δεν έχεις να πας πουθενα." της λεει ο μπαμπάς της πριν προλάβω να απαντήσω.
"Και γιατί;" Απαντάει η Ολιβια.
"Γιατί είμαι ο πατέρας σου."
"Την τελευταία φορά που κοίταξα με κατηγορούσες για έναν θανατο." του λεει. Ειναι αλήθεια, όταν η μαμά της, η κυρία Λίλη, πέθανε ο Νταβίντ την κατηγορούσε για τον θάνατο τηςσοτι εκείνη φταίει,γιατι δεν την έσωσε. Αυτο άρχισε σιγά σιγά να μπαίνει στο μυαλό της Ολιβιας και να θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνο για το γεγονός αυτο, που οδήγησε σε κατάθλιψη. Γι'αυτο και οι γονείς μου,μου λένε να την προστατευω, δεν εμπιστεύονται τον νταβιντ.
"Ειναι αληθεια,μπορεις επιτέλους να το καταλάβεις;;;" Της λεει
"Ήμουν 8 χρόνων νταβιντ. 8 χρονων. Η σφαίρα είρθε απο το πουθενα. Δεν μπορούσα να το σταματήσω!"
"Η ηλικία ειναι απλά ένας αριθμός Ολιβια. Αν ήθελες την μαμά σου ζωντανή θα την είχες σωσει."
"Βασικα, αυτο με την ηλικία το λένε για τους ερωτευμενους." πετάγομαι και εγω, και προς τιγμην καταλαβαίνω πως παίζει να έκανα τα πράγματα χειροτερα.
"Γιατί τον κανείς παρέα; Ειναι τόσο αχρηστος."
"Μπορείς να μην μιλάς για τον εαυτό σου;" Του απανταει, και προσπαθώ να κρατήσω ένα χαμογελο. Γι'αυτο την αγαπαω, ειναι θεά η κοπέλα!
"Δεν έχεις να πας πουθενα." λεει και φεύγει απο το δωματιο. η Ολιβια κατευθύνεται προς την πόρτα και πριν την κλείσει του φωναζει. "ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΑ!!!"
"Λοιπόν... είσαι μεσα;" Με ρωτάει αφού έχει κλείσει την πορτα.
"Εγινε..αλλα πρέπει να φυγω, έχω κλείσεις απο την μαμά μου, με πήρε χαμπαρι."
"Ενταξει...αν έχω κάτι άλλο θα σε πάρω τηλέφωνο!!!"
"Εντάξει" και με αυτο φεύγω απο το δωμάτιο της και το σπίτι της.
--------------------------------
"Που ησουνα;" Με ρωταει η μαμά μου με το που μπαίνω στο σπιτι. Ένα πράγμα που δεν κατάλαβα ποτέ με τις μαμάδες ειναι ότι ξέρουν τα πάντα!! Που ειναι κάπως τρομαχτικο.
"Έχω έναν πολυ καλό λόγο που δεν ήμουν στο σχολειο." της απανταω.
"Και αυτός ειναι;"
"Έχει να κάνει σχέση με την Ολιβια." με το που λέω το όνομα της, η μαμά μου γυρνάει και με βλέπει με μάτια γεμάτα τρομο.
"Τι της έκανε αυτός;" Με ρωταει αναφερόμενη στον πατέρα της.
"Τιποτα...ακου" και της λέω όλη την ιστορία, απο το σχολειο μέχρι και την ωρα που εφυγα.
"Θα το κανεις." μου λεει η μαμά μου. Την Ολιβια η μαμά μου την έχει σαν παιδί της, και της συμπεριφέρεται σαν παιδί της. Ειναι πάντα δίπλα της, και μαζί με μένα την προστατεύει και εκεινη, γι'αυτο και με άφησε να το κάνω, όσο επικυνδινο και αν ειναι.
Την υπόλοιπη μέρα δεν γίνεται και τιποτα, γι'αυτο και πάω για ύπνο νωρις.