Bir mevsim daha gecti omrumden. Gunlerce dönüşünü bekledi o mevsim de digerleri gibi. Baktı gelmeyeceksin yerini başkasina teslim edip yitti. Eskidi anilarim, gecmisimin tozlu raflarindan çıkarıp çıkarıp okudugum icin. Ve küstü bana gülüşlerim seni yad edip agladigim icin. Ben hala sana üşüyorum için için. Doneceksen...
Onları öyle görmek güzeldi. Bu mutluluğu bozmaya hakkım yoktu. Zaten ben en zayıf halka, aralarına tesadüf eseri katılan... En iyisi artık gitmekti.
Çocuk uzanıp minik kızın gözlerinden akan yaşı küçük elleriyle sildi ve yanağına bir öpücük kondurup hızlıca geri çekildi. Geçen gün bunu terasta yine yaptığında yanakları hemen yanmaya başlamıştı. Hatırlayınca tekrar gülümsedi. “Geleceğim uğur böceği.”
Hazan ve Hakan… Hayatın acımasız pençesine takılmış iki kardeş… Et ve tırnak gibiydi ikisi. Birbirlerinden bir an olsun ayrılmazlardı. Ancak zamanla, büyüdükçe araya bambaşka bir engel girdi: Uyuşturucu… Bu beyaz illet insanı her geçen gün ruhunu esir alırken hiçbir şey gelmiyordu elinden Hazan'ın. Gün geçtikçe ismi...
Güclü , hırçın , asi Selin...Tek istedigi kendi dünyasinda ferah ve lüks icinde özgürce yasamak..Onu korumak,değiştirmek isteyen ve bu uğurda bir oyun oynayan büyükbaba...Oyun ise yakisikli korumamiz.. Ozgur kizimiz korumaya alisabilecek mi? Yoksa aşik mi olacak? Yoksa nefret mi edecek? Her ikisi de olmasin :)...
Hayat her zaman normal temposuyla ilerlemiyordu. İnişler ve çıkışlar hiç beklemediğiniz bir anda hiç beklemediğiniz mekanlarda gerçekleşiyordu.Her zaman hayata basit bakan insanlardan olmuştum.Doğup,büyüyüp,ölecektik. En azından hayatımın belirli bir anına kadar böyle düşünmüştüm. Fakat sonra yıllardır doğru bildiğim...