Gün ve ay yine karşı karşıya Biri yakar ışığıyla, Diğeri boğar karanlığa. Düşmemek için onların kuyusuna Asla bakma yansımaya. Gece sessizliği çöktüğünde Son papatya da öldüğünde Dipsiz kuyunun kurbanı belirlendi yine. Asla güvenme ikisine de Sadece zamanın gelmesini bekle. Kıvılcım dağıtabilir mi siyahları? Peki ya...
Odanın ortasında bir sağa bir sola volta atıp duruyordum. Ne de sıkıcıydı beklemek. Bekleyip de bir türlü sona gelmemek. Hayat mıydı bize her şeyi öğreten yoksa ölürken mi ögreniverirdik her şeyi birden. Karmaşıktı yaşamak. Ancak o düğümü çözmek daha da karmaşık. O düğüm açıldığında ise "Ne kadar da düzmüş ne kadar da...