yaralı

abilerim kurgusudur. karıştıran bebekler, erkek başrol. "Benim bir ailem var mı bilmiyorum. Kendi başımın çaresine bakmam gerekiyordu sadece."

DİLDÂDE

Dikiş tutmayan yaralarım vardı. Kabuk bile bağlamadılar. Ona kadar. Sırtıma saplanan hançerlerin sızısı göğsüme vurdu, haykırışlarım yeri göğü inletti. Bu bir lanetti. Parmak uçlarımda yanan şey; geçmişti. Göğsümde harlanıp alev alan şey ise; gelecekti. Ve ben; bana hiç kimse değil de kimsem olan bir adama kaderi...

SİYAH BEYAZA KÖRDÜĞÜM

İlk nefes. Sessiz bir mırıldanış, haykırış dolu bir kıyamet. İkinci nefes. Kaybolan ses, acı dolu bir feryat. Üçüncü nefes. Yok oluş, boyuna takılan bir urgan. Ben İzel Alin Kutseli, babasının şiddetleri ve istismarlarıyla büyüyen kız çocuğu. Yanmasına rağmen küllerinden yeniden doğan genç kız. Hayatı düzene girmişken...