Sonbaharın gelmesiyle yere düşen yapraklar gibiydim ben, kalıcı değildim hayatta. Ne tutunacak bir dalım ne sığınacak bir ailem vardı. Bana tek öğretilen şey öfkeydi, acıydı. Yara almayı, yara vermekten çok önce öğrenmiştim halbuki. En çok zararı kime vermiştim? Bilemiyorum. Zamanla öğrenmiştim her yaranın kalıcı iz b...
Karşımdaki öfkeli adam bana bir adım daha yaklaştı. Attığı her adımda içimdeki korku biraz daha artıyordu.Bir adım geri gittim sırtım duvara yaslanmıştı.Adam aramızdaki mesafeyi kapattı ve "İşte şimdi bittin sürtük"dedi.Bilincim kaybolurken gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu...
