Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi...
Sabah birden odanın kapısı açıldı ve ben daha kalkamadan biri kollarımdan tutup silkeleyerek çıkardı yataktan. "Ne işin var senin kardeşimin yanında? Amacın ne senin?" Bağırmasıyla konuşanın en küçük abi Emir olduğunu anladım. "Ne gibi bir işim olabilir? Görmüyor musun, uyuyoruz." Onu alaya almam onu daha da sinirlen...