"Hâlâ köpek gibi bana aşıksın," diyerek canımı yakacak bir kahkaha attı. "Biriyle kol kola okula gireceğim diye ödün kopuyor, birinin yanına ilerlediğimde aklın çıkıyor. Hadi yalan de, seni çok iyi tanıyorum ben. Kandıramazsın beni." Gözlerimin sulanmasına engel olamasam da onun gibi kahkaha attım. O sırada spor salo...
"Adımı söyle." Başımı olumsuz anlamda sallamamla parmakları daha çok baskı yapmaya başladı bacak arama. "Sana adımı söylemeni söyledim." Aldığı cevap yine aynı olunca parmaklarının hareketini kesti. Bense ona yalvarabilecek durumdaydım devam etmesi için. "Söylemeyecek misin?" Gözleri gözlerime bakarken daha da...
Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi...
- Ve o sabah ölenleri gömecek, kirli ayakların basmadığı bir avuç toprağımız bile olmadı. -