!!! Hikayede +18 sahneler olucaktır. Rahatsız olanlar ve 🔞 lütfen okumasın. °°° " Defalarca denedim olmuyor aşkım. Ne yaptıysam ben seni unutamadım." Çıplak ayaklarım sert zeminde tir tir titrerken, elimde olan mikrofonu daha çok sıktım ve söylemeye devam ettim. " Bir söz var ya diyorsun gel ayrılalım.." dolan gözl...
"Öyle olmasını istediğimi de nereden çıkardın ufaklık?" Söylediği şeyle gülümsedim. "Belli ediyorsun, çok belli." dediğim şeyle bana yaklaştı. "Hmm, belki de öyledir." Belki değil, öyleydi. Ellerini yüzümde gezdirdiğinde istemsizce kapatmıştım gözlerimi, daha iyi hissetmek için belki de. "Çok güzelsin, benim güzelim...
Romalıların harika çocuğu Nicolò Zaniolo! "Bambino prodigio..." "Artık bizimsin ve kendini hatırlaman gerek. Roma'yı yaktık, sıra İstanbul'da. " nicolò zaniolo ff.
nereden bilebilirdim o maçtan yıllar sonra yüz yüze geleceğimizi -slow updates-
