İnsan kendini düşünürdü değil mi? Ben öyle değildim. Niye değildim? Niye her zaman en son düşündüğüm kendimdi? Acılarıma, hayal kırıklıklarıma, sevgime rağmen. Sevdiklerim için acılarımı, benliğimi unutuyordum. Sevdiklerim için her şeyi yenerdim. Yenebilirdim, yenmek isterdim. Ama yenildim. Onlar için en kötü şeye yen...
Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi...
Ellerim hala kolyemdeydi. Bu kalp benim sarayımdı ve yanımda olduğu sürece ben her zaman iyi olacaktım. Zira kalbin sahibi bendim ve dört bir yanım onlarla çevriliydi. Kalp Muhafızlarıyla...