"Canını yakmak istemem." dedi boğazımı biraz daha sıkarken. Canım acıyordu, nefes alamıyorum ama asıl korkum onun yüzündeki rahatlıktı... sakin ve ... mutlu... gözüküyordu...
Parmaklarım geniş omuzlarına tutunurken gülümsedim. Hiç böyle hissedeceğimi düşünmemiştim. Gözleri, gözlerimden bir an olsun ayrılmıyordu. Yavaş hareketlerle omuzlarına daireler çizerken, karşımdaki adamda belimi okşamaya başlamıştı. Gök bir kez daha çıldırmış gibi gürlerken, gülümsemeye devam ediyordum. Sonra karşım...
Ruhsuz bir adamla evlendim. Ruhsuz, duygusuz, gaddar, kaba ve insanlıktan yoksun bir adam... Artık Karahan konağında o ruhsuz adamla bir ömür geçireceğim. Ben beyaz gelinlikle annemin evinden çıkarken herkesin gördüğü gelinlik değildi, üzerimdeki... Kefenimdi... O gelinlik üzerimden çıktı ama kimsenin görmediği kef...
❝Yüreğindeki ateşin içinde cayır cayır yanıyordu kadının ruhu. Mahkum edildiği hayatı istememişti oysa... çocukluğu gibi çalınıp alınmıştı gençliği de. Güvendiği her limanın onu yarı yolda bırakmasına da alışmıştı, diğer birçok şeye alıştığı gibi. Şimdi ise içine düşmüş olduğu bir diğer bilinmezliği anlamaya çalışıy...
"Bir oyun oynayalım, bu oyunun kralı ben, kadınım ise sen olacaksın. Söyle küçüğüm, benimle cehenneme ilk adımını atmaya var mısın?" Bir insan iki renk olamazdı, bir insan acımasız ama aynı anda merhametli de olamazdı. İnsanın ensesindeki şüphe kokan ter, eninde sonunda yakalanırdı ama sorun şuydu; hangi renge yakal...