"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise...
Aşk aslında o adam için sadece basit bir şeydi daha doğrusu artık aşk diye bir şey olduğuna inanmıyordu. Neden mi? Çünkü o aşk denilen şey onun canını çok yakmıştı. İlk aşkı onu bırakıp gitmişti. Peki sonra ne oldu da tekrar aşka inanmaya başladı?
Aileni üzmemek için ne kadar ileri gidebilirsin? Üstelikte evliliğe asla sıcak bakmayan biri olarak, buna ne kadar dayanabilirsin? Zamanla nefret ettiğin bu kadına gerçekten aşık olursan. Ve her şeyin aslında göründüğü gibi olmadığını, her şeyin bir yalandan ibaret olduğunu öğrendiğinde ne yaparsın?
Nereden bilebilirdim ki bir fotoğrafın başıma onlarca iş açacağını? *Basılı eserdir.