Issız bir sokakta yürüyorum , ayaklarım çıplak ve taşlar batıyor kesiyor toprak kanla karışıyor . Araba bile geçmiyor bu sokaktan tek ev görünmüyor ufukta unutulmuş terk edilmiş gibi kalakalmış öylece hiçlikte , benim gibi , ikimizde koca dünya da hatırlanmayı bekleyen hiçbirşeyiz... " Neden hep vazgeçince gelir kaybe...
Abi operasyonunu resmi bir şekilde başlatıyorum. Artık onların gerçek ailem olduğunu biliyordum. Önce gizlice içlerine girecek, onları tanımaya çalışacaktım. Eğer gerçekten onları kendime yakın hissedersem de gerçekleri söylecektim.