İşaret ve orta parmağımı birleştirmiş uzun yemek masasına sürterek usul usul gezdirirken keskin, rahat ve bir o kadar da tehditkâr bakışlarımı masada oturan adamın yüzünde gezdirdim. "Yani anlattıklarına göre Rasim çok büyük ve tehlikeli bir adammış değil mi?" "Aynen öyle." "Tüh, ne yazık ki kendisiyle tanışamadım. Ne...
Her şey o düğün günü başlamıştı... "Sakın bana dokunma!" Sırıttım ve üzerine doğru bir adım daha attım. Boğazıma tuttuğu bıçak artık derime biraz daha yakındı. "Sen benim kim olduğumu biliyor musun küçük kız?" "Biliyorum! Bu yüzden asla bana dokunmana izin vermeyeceğim!" Kaşlarımı alayla kaldırdım. "Kimim ben?" "Kadın...
"Siz kimsiniz?" dedim karşımdaki adama. Uzun boylu esmer ve sert çehreli bir adamdı. Otel odamın kapısına gelmişti. Üzerindeki siyah takım elbisesinin ceketini düzeltmiş ve yüzüne sahte bir gülümseme yerleştirmişti. "Size kendimi tanıtmayı unuttum kusura bakmayın. Ben Savaş Keskin." Ses tonunda bir öfke hissetmişti...
"Neden o? Neden ben değil de o? Onun değil de benim yapamadığım şey ne Çağan?" Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüp giderken sözlerime devam ettim. "Gör artık beni..." Ciddiyetini takınmaya devam ederek benden bir adım daha uzaklaştı. "Ben mi seni görmüyorum? Yoksa sen mi beni görmüyorsun? Orası tartışılır." ŞAN KİTABINI...