Ancak iki yarım tamamlar birbirini... Ezel, hapsolduğu karanlıkta, hiç olmak istemediği birine dönüşürken Meyra, bir anda karşılaştığı dünyanın, buz gibi gerçekliğiyle ilk defa yüzleşiyordu. İki yaralı, iki yalnız ruhtu onlar. Geçmişin getireceklerinden habersiz sığınmışlardı birbirlerine. Her şey güzel olabilirdi...
Soğuktu. Teni kadar soğuktu bakışları. Ardındakileri gizleyen, kendine dair en ufak bir iz taşımayan koyu kahve gözler... Vurulmuştum. Kendi iyiliğim için ondan uzak durmamı istemişti. Ardından beni öperken tüm benliğimi ele geçirdiğini fark edememiş miydi? Ona bağlanmış, kendimi dudaklarının tadında, teninin soğuğund...
-"Ah Tanrım! Beni korkuttun." Kelimelerin döküldüğü dudaklarının kıpırtısıyla dudaklarımı yaladım. Ona eşlik eden sesi kulaklarımı okşadı. Erkekliğim sanki aradığını bulmuşçasına zonklayarak tepkisini gösterdi. Ya kalbimdeki bu sıkışmanın nedeni neydi? Bu yeniydi... -"Hayır." dedim.. Amacım sesli söylemek değildi o...
Zaman... Kimine yara kimine çare olurken, Cemre'ye yalnızca hiçbir şeyin ilaç olmayacağına inandığı yaralar bırakmıştı. Tüm canlılığını yitirmiş, hayata dair tüm renklerden sıyrılmıştı. Tamer... Kapkara gözleriyle bir anda Cemre'nin hayatına giren adam... Sert ve soğuk duruşuna rağmen tüm yaralarına iyi gelecek bir at...
Güneş yükseldi. Küçük şehrin ışıkları söndü. Şarap bitti. Son sigarasından son bir nefes doldurdu ciğerlerini. Ayağa kalktı sanki hiç içmemiş gibi. Günlerdir uykusuz değilmiş gibi. En çok da canı yanmıyormuş, kendini bıraksa iki büklüm yere yığılmayacakmış gibi. Gülümsemeyi denedi. Çatlamış dudakları acıyla karşı...
O iri eli hala boğazımda hissedebiliyordum. O kadar gerçekti ki adamın avucundaki nem adeta tenime yapışmıştı. Tenime ve dudaklarıma. * Birileri bağırıyordu ama o andan sonra ne olduğunu umursamayı bıraktım. İri avucunu sırtıma yaslayıp beni göğsüne bastıran adamın yaydığı sıcaklığa odaklandım. "İyi olacaksın," dedi...
İlk aşktan da önce ilk arkadaşlıklarını kurmuşlardı birlikte. İkisi de yalnızlığından sıyrılmış, kendilerine yaşamak zorunda oldukları hayattan bir kaçış sağlamışlardı. Yıllar geçtikçe arkadaşlıkları coşkuyla ilk aşka dönüşmüştü ama hayatın gerçeklerinden sonsuza dek uzak kalmaları mümkün değildi. En azından Nil için...
Elif, aşkın üzerindeki gücünden korkuyordu. İnsanın gözünü kör eder derler ya, işte tam olarak bunu yaşıyor, kendini tanıyamıyordu. Yürüdüğü yolda aldığı yaraları sarmayı dahi başaramamışken Efe Kozan karşısına çıktığında, kaçmaktan başka çaresi olmadığını biliyordu. Ama Efe, kararlıydı. Elif'in tüm bahanelerini yok...
Delfin, kendi ayakları üzerinde durmak için verdiği çabalar sonunca hayallerindeki mesleğe kavuşmuştur. Musa Varlıklı'nın himayesi altında kendi ayakkabı tasarımı şirketini kurmuştur. Tek sorun ise Musa Varlıklı sosyal sorumluluk projesini ,yerine geçen oğlu Çetin Varlıklı ile gerçekleştirmesini istemesidir. Birbir...