Ben ruhumu çok küçükken kaybettim. Belki babamın dayakları yüzünden belki yaşadıklarımdan dolayı. Ama küçük yaşta ruhumu kaybettim. Sonra da onunla tanışana kadar geri gelmedi. Hayatımı hayat yapan Ölümün sessizliği Kaybolmuş ruhumun sahibi; O Ulaç Kaya.
Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir...
Belki sen karşıma çıkmasaydın o gün senin yerine oturmasaydım tanışmayacaktık ve ben hiç bir zaman aşkı tatmayacaktım aşk senle ne farklı Senin yeşil gözlerine bakmak ve orda kendimi görmek çok güzel beni hiç bırakmayacak bir adam...