Uçak Kahire havaalanına indiğinde saat 19.30'u geçiyordu. Üzerimde kan olmuş saks mavisi bir elbise, elimde, içinde telefon bile olmayan bir çantayla, numarasını bile ezbere bilmediğim O adamı görmeye gelmiştim. O'nu nasıl mı bulacaktım? Ben O'nu bulmayacaktım. O'nun beni bulacağını biliyordum. Havaalanının gelen yol...
Labirent gibi sokaklarda gördüğüm her kapıyı ittirerek saklanabileceğim bir yer arıyordum. Açılmıyordu kapılar. Ardımdaki adamın bakırcıların çekiç seslerini anımsatan ayak sesleri her an daha da yaklaşıyordu. Dar sokaklardan birine daha girmiştim ki bir anda yol bitti. Bu bir çıkmaz sokaktı. Kapısız, penceresiz yükse...
Tüm kitap sitelerinde ve kitapçılarda bulabilirainiz. "Pabuç kadar dilin var laz kızı seni alanı acıyorum"dedi mavi gözlerini gözlerime dikerek mavi gözleri o kadar güzel gözüküyordu ki bir an gözlerine takılı kaldım.Oysa mavi gözlü insanlar beni hep ürkütmüştü. "Kimseyi acımamak gerekirmiş Allah insanı acınacak durum...
Orada burada yazdığım kırık dökük cümlelerim var. Parça parça görünen ama bir bütünden koparılmış. Keyifli okumalar....
