Bacaklarımı hissetmemek ve tekerlekli sandalyeye mahkum olmak, beni yazmaktan alıkoymuyordu. Yazarken kendimi özgür hissediyordum. Okurlarım elimden tutuyordu, ayağa kalkıyordum. Ama onlarla bir araya gelmekten korkuyordum. Yürüyemiyordum, ayağa kalkamıyordum. Ben bu hale anne karnından çıkarken gelmemiştim. Hatırlam...
O gün, meslektaşlarımın aksine en sevdiğim gün olan Pazartesi günü sınıfımıza gelen kız benim matematikle dolu olan taş kafamı karıştırmaya yetmişti. Sebahat Atdöven Yüzündeki ergenlikten kalma sivilceleri ona ayrı bi' hava katıyordu. Kırmızı çerçeveli gözlükleri kahverengi gözlerini öne seriyordu. Sarı, sıçmık rengin...
Sıradan bir blog kullanmıyordum. Tüm okulu avucumun içinde tutacak bir blogdu benimkisi. İstediğim kişiye istediğim rütbeyi verip kendisine saygınlık bahşedebildiğim gibi, istediğim kişiyi yerden yere vurabilir, insanların gözünde küçük düşürebilirdim. Bunu mümkün kılan, blog sahibinin gizli olmasıydı.
"Ben öbürleri gibi değilim," dedi Joce ona doğru tehditkar adamlarla yaklaşırken, Jane titriyordu ama bu soğuktan değildi, çocuk ürkütücü görünüyordu sadece. "Sorgusuz sualsiz hiç tanımadığım birine yardım etmem." "O zaman etme," dedi Jane ifadesiz bir sesle. Çocuk, kızın sesini ikinci defa duyduğunda tepkisiz kalmışt...
