Benliğini bürüyen nefret, damarlarında akan kana karışırken, ölüm çığlıklarını andıran hüzünlü bir senfoniye uyum sağlayan, gözleri buğulu genç bir kadın... Ruhunun tuvalleri, göz yaşlarıyla defalarca yıkanmasına rağmen, halâ bir kar tanesini aratmayacak kadar bembeyaz. Onunla birlikte, bu uğursuz senfoniye ayak uydu...
Karanlığın ucunda bir aydınlık görünce sarılmaz mıydı insan. Peki ya umut ? Onlar Karan ve Duruydu. Biri karanlığın çocuğu diyeri ise yalnızlığın kızıydı. Duru Karanı kurtara bilecek miydi. Yeni bir lise ve yeni hayatlar. Onların macerası yeni başlıyordu. Onların hikayesinin sonunu kader değil onlar yazacaktı. Umut hi...