Günden güne kayboluyordu kız. Kendi acısında yanıp kavruluyordu. Kim isterdi ki böyle yaşamayı? Babasız, annesiz... Yoktu onun hayatında kimsesi. Eğer nefes almak yaşamaksa, evet yaşıyordu o da. Eğer bu yaşamak sayılıyorsa. Bu kadar mutlu gezenlere rağmen Alara'nın bu kadar mutsuz olması adil değildi. Herkes hayat sın...
13 Yaşında, hiçbirşeyin gerekli olmadığı uçsuz bucaksız karanlık bir Dünya'ya Düşen, Şiir yeteneği yalnızca kendini yaşayan bir ölüyken ortaya çıkan, Zayıf ama ayakta kalabilen küçük bir Şeytanın öyküsü bu. Benim. Yarısını gerçek, yarısını uydurma yapacağım. Eğer başımdan geçen tüm acı dolu olayları bilmek istiyorsanı...
Lisedeki ilk yılımdan sonra her zamanki Bodrum tatilinin düşüncesi, benim için fazlasıyla sıradandı. Ama sıradan olmayan bir şey vardı ki o da yan evdeki çocuktu. (Tüm hakları yastığımın altında saklıdır)
