Dünyam renksizdi. Neden yaşadığımı bilmeden her gün yaşıyordum. Bedenim sağlam, ruhum ölü. Soğuktu bedenim, renksizdi ruhum. Ne için yaşıyordum? neden üşüyordum ve neden ağlıyordum? Siyah değildim, renksizdim. Yine içimde çığlıklar vardı. Nereye gittiğimi bilmeden gidiyordum ve sonunda onu gördüm . Içimde ki çığlıklar...
Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...
"Ve ateş kül oluncaya dek yanmaya devam etti. Su ise buhar olacağını bilmesine rağmen savaşından vazgeçmedi.'' Masal on sekiz yaşını doldurduğunda kaldığı yetimhaneden ayrılmak zorunda kalmıştı. Bu arada eski yurt müdürü tarafından ona İstanbul'da bir kolejde burs ayarlanmıştı. Kendine kalacak bir yer bulması gerekiyo...