Son hatırladığım gözler ihanetin değil ,mavi'nin en güzel olan tonuydu... ''Yaşam tarafından tutulmak,yaşama tutunmak'' gibi... ©Tüm hakları saklıdır. Bu hikayenin tüm telif hakları yazarın şahsına ait olup, izni dışında çoğaltılması ya da Ticari bir amaç uğruna kurgunun kullanılması kesinlikle yasaktır. Böyle bir dur...
Bekleyişimin bilmem kaçıncı saatiydi. Bende hala o sevilesi yeşil gözlerinin esiri olmuş halde uğraşıyordum geçmek bilmeyen akrep ve yelkovanla. Biliyordu, çoktan bir sonuca varmıştı aslında. Birinin varlığı niye bu kadar acıtıyordu ki içini? İnsan kaybolduğu gözlere küser miydi hiç? Susuyordu. Verecek bir cevabı olma...
"Bir şeyi çok istiyorsanız,istemeyin. Çünkü sen ne kadar istersen iste hayat hep "dur" diyecek sana. Hep "bekleyen" taraf sen olacaksın üzgünüm. Çok çekti benim annem.. Çok ağlattilar sultanımı.. Bende sadece ağlardım. Küçük bebeği elinden alınmış sarı uzun saçlı kız misaliyim.. Nereye baksam kaybettiğim çocukluğum.."...