Kırık döküktüm.Bölük pörçük, parça parça... Ama yine de o yanımdayken iyi hissediyordum. Karşımda bir parçası küçük yaşta acılarla olgunlaşmış koca adam olmuş diğer bir parçası ise sevgiden yoksun gözlerini yere dikmiş küçük elleriyle göz yaşlarını silen cocuk beni iyi ediyordu. Neden gitmiyordum ki? Neden açtığı yara...
Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisi...