Hayatımın bir gününü hatırlamıyorum.Ve sanırım en önemli gününü.Çünkü o gün benim hayatımın geri kalanını da değiştirdi.Evet,ben hayatımın en önemli gününü hatırlayamayan bir gerizekalıyım.Doktorlar o gün çok ağır şeyler yaşadığımı ve duygusal travma geçirdiğimi düşünüyor.Ve bu yüzden bununla yüzleşmek zorundayım.
Yüzüstü uzandığım soğuk betonun üzerinde saçlarım yüzümü gizlerken ağlamaya devam ettim, boğazıma sayısız hıçkırık diziliyordu ve ben yine dudaklarımı ısırıyordum. Sırf O ağladığımı duymasın diye... Biraz olsun kendime gelebildiğim zaman fark ettim ki, ağladığını saklamaya çalışan tek ben değilmişim. Yüreği güzel ada...
Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisi...
