insan böyle bir durumda oldugunu anladığı zaman kalabalıktır çevresi, dostum dedigi insanlarla beraberdir o sırada. ama oturup bir an için cevresindekilere bakar ve sahteligin farkına varır. kötü gün dostu arar bulamaz, başını omzuna koyacak bir dert ortagı arar bulamaz, ve aslında yalnız oldugunu farkeder, dışarıdan...
Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...
Daha Asi, daha nefret dolu bir kalbi nasıl yumuşatabilirsiniz? Hele ki bu kişi Esin ise... (Arkadaşlar 1. kitaptan başlamanız bu kitabı anlamanızda yardımcı olur.)