Elini kaldırıp parmak uçlarıyla suratıma dokunduğunda etrafımızdaki her şey hareket etmeyi kesti. Dokunduğu her yere, bin yıllık acımı iyileştiren bir tedavi gibi geliyordu. Şair değildim, şiir yazamazdım ama bu şiir yazmak gibi değildi. Bir şiiri silmek gibiydi. "Napıyoruz biz?" Ben bile kendimi zor duymuştum. Payla...
Gizlendiğim hayatta, duyduğum çığlıklar arasında bir tek onun sesi ilahi gibi geliyordu. Zor bir kızdı ama beni tamamlayan zıt kutubum gibiydi. O beni kurtardı, ben ise onu kollarımın arasında öldürdüm. Cennet kadar güzel, cehennem gibi yakıcıydı. Çünkü o kalbime saplanmış ve çıkartılamayan en derin kurşun yarasıydı...
Kalabalık içinde bir centilmen; yatak odasında bir hükmeden. Tutkuyu iliklerinize kadar hissedebileceğiniz bir hikaye. Linda ve Harry'nin hikayesi. ○○○ [Dikkat: Çoğaltılması yasaktır!] *Eylül 2014*
''Şimdi ne yapacaksın Harry?'' Bakışlarımı hastanenin beyaz mermerlerinden kaldırıp, benimkilerden farksız ağlamaktan şişmiş gözlere sahip olan anneme çevirdim. Titrek bir ses tonuyla zorla cevap verebildim. ''Kızım Sydney Rain için hayatımı değiştirmeye çoktan hazırım.'' ©Selinarat,2016. #152 Hayran Kurgu.