Gidiyorum şimdi... Karanlığımda boğulmaya, ruhumda delirmeye... Hislerimde acı çekmeye, bütün dünyayla cebelleşmeye; Benliğimin içindeki kuytu bir köşede yangın çıkarıp onu keyifle izleyecektim ta ki kül olana dek, uçup havaya karışana dek. Ruhum artık kafeste idi. Anahtarını Hazel'e teslim ettiğim bir kafeste... Aklı...
Yaşamak mı ? Benim için ölmek. Sevmek mi ? Benim için nefret. İstediğim tek şey mutlu ve sorunsuz bir yaşam. Normal insanlar gibi bir hayatım yok. Her şey b*k gibi gidiyor. Mutlu sonlar mı ? Sahiden gerçek mi onlar ? Ha ? Ben inanmıyorum. Mutlu sonlar olsaydı her şey mükemmel giderdi bu hayatta. İyi,güzel sonlar...