Herkesin hayatta en az bir amacı vardır. Benim amacım iyi bir hemşire olabilmek... ve yöntemim gülümsemek... Herkesin aksine gülümsemekten bir an bile vazgeçmeyecek bir hemşire olacaktım. Hastalarıma gülümseyerek iyi gelecektim. Tek amacım buydu. Tabi ilk staj deneyimimi onkoloji de yapmak planlarım dahilinde yok...
''Keşke bu kadar bencil olmasaydın, Müge! İşte o zaman yıllar sonra karşılaştığımızda acı çekmezdik!''
Başına buyruk insandım, kabul! Fakat son yaptığım tahmin edilemez bir olayın kapısını aralamıştı. Ben bir inşaatta çıkan yangının, sevdiğim adamın başına gelen talihsiz olayların sebebiydim. Ama her şeyi en başa sarabilseydim, yine aynısını yapardım! Çünkü aşkımı, bu başına buyruklukla kabullendirebilmiştim! *** Ilgı...
Yalanlar üzerine kurulan hayatlar; ne kadar çok yalan varsa o kadar çabuk yıkılır.
"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise...
Bizim hikâyemizde isimler yok; sadece o ve ben varız. O, dünyadaki bütün kitapları okumak istiyordu. Ben ise sadece onu istiyordum... (Obur Okumalar kategorisinde bir Watty ödülü: Kancalarını takıp çıkarmayan o hikayeleri biliyorsun değil mi? Cümlenin ortasında uykuya dalsan bile okumayı bırakamadığın o hikayeleri? Bu...
Son hatırladığım gözler ihanetin değil ,mavi'nin en güzel olan tonuydu... ''Yaşam tarafından tutulmak,yaşama tutunmak'' gibi... ©Tüm hakları saklıdır. Bu hikayenin tüm telif hakları yazarın şahsına ait olup, izni dışında çoğaltılması ya da Ticari bir amaç uğruna kurgunun kullanılması kesinlikle yasaktır. Böyle bir dur...
Romantizm #1 Hiçbir hasta inancını kaybetmiş bir insan kadar umutsuz vaka değildir. Umudumu ve sahip olduğum tüm inancımı kaybetmiş ve son olarak da kendimi de kaybetmemle bitiş noktasına ulaşmıştım. Her şeyin bittiğine, hayatın acımasızlığına karşın kesin mağlubiyetimi aldığıma kendimi artık tamamen inandırmıştım k...
‘‘Bütün herkes aynı şeyleri söyledi. Uçmak, dünyanın en güçlü insanı olmak veya ailelerini hiç kaybetmemek falan dilediler. Ben ise ‘Bulutları boyamak’ dedim. Çocukluk hayaliydi işte!’’
Hayat küçük mucizelerle doluydu; bazen küçük bir kalpte, bazen bir kar tanesinde, bazen yıldızların arasında... Bazen de tam yanı başımızda! Sahip olduğum küçük mucizenin adıydı Pamir Ege. Bana bir kez gülümsediğinde tüm dertlerim yok olur, geriye sadece onun sıcacık sevgisi kalırdı. İki deli arkadaşım vardı; hep ya...
Gerçeklerden, acılardan kaçmış bir kız. Farkında olmadan herkesi kıran bir oğlan. Sıradanlığa karışan uçukluğun hikayesi. Hayaller, rüyalar, acılar, üzüntüler. Her zaman umut vardır. Sevmeyi öğrenebilmek için.
