Yaptıklarım için değil yapamadıklarım için üzgünüm... Güneş senin için doğarken benim için batıyor... Nisan yağmurları gibi özel karanlığın batışı kadar güzel... Siyah perdelerinin altında yatan masumluk , siyahın yanında bir o kadarda yatan, kirli beyaz. Küçük ela gözlerin arkasında şırıl şırıl yağan nisan yağmurla...
Havuzun dibine değen ayaklarımla yere oturdum. Bir anda beliren iki hayali gölgeye baktım. Burak ve Doğa'ya. Burak simsiyah bir şekilde sarmıştı mavi bedenimi. Yansımamın gözlerinde izlediğim korkuyla ürperdim. Siyah gölge hayali bedenimi tamamen sardı ve maviyi adeta yutup kendine kattı. Ne mavi ne de siyahtı oluşan...
Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...