Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi...
"Ne işin var bu saatte sokakta" dedi. Şaşırmadım bu tepkisine ne zaman geç saatte dışarı da olsam aynı sözleri duyuyordum ama kendisini hiç bu saatte evde olmazdı. "Hava alıyorum Ali abi evde çok bunaldım" dedim tabi ki yalan söylemiştim tamamen onu görmekti amacım, 28 yaşındaydı Ali Ege ben ise 19 ama kendimi bildim...
~İnsan en çok yaşamak istediği yerde ölürmüş. Avuç içi yanağımdaydı. Ruhum uçmuştu. Beni sevdiği günlere geri döndüm. -"Tek istediğim hayatımı seninle geçirmekti." diye fısıldarken yaşlarla dolu gözlerimi gözlerine dikmiştim. Bocalaması yüzünden okundu. Yutkunuşunu işittim. Onun gözleri mi dolmuştu?