Hayattan çok fazla bir beklentim yoktu. Yalnızca beni annem kadar çok seven biri daha olsun istemiştim. Sanırım bu listenin başında da babam vardı. Kendisi birkaç yıl önce annemi çok üzmüş, sonrada yurt dışında kendisine yeni bir yuva kurmuştu. Biricik karısı ve kızı... Beni özlediği için çağırdığında, giderken aklımd...
Bacaklarımın titremesini ve ayaklarımın geri adım atmasını umursamadan zorlukla da olsa ulaştım yanına. Çöktüm yavaşça mezarının başına. Geçen sene, tam da bugün. Kaybetmiştim onu, kalbimi, nefesimi, her şeyimi... Toprağına attım elimi. Sıcaktı, her zamanki gibi... Avucuma doldurduğum toprağı sımsıkı tutup burnuma yak...
Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...