"Gerçekten ne diyeceğimi bilemiyorum. Kendi düşüncelerim beni boğuyor. Sana yaşattıklarımı hatırladıkça kendimden utanıyorum, kalbime bir hançer saplanıyor. Bunlardan çok daha iyisini haketmiştin. Benden çok daha iyisini haketmiştin ve en acısı da, bana kızmıyorsun bile, affediyorsun. Seninle yüzleşmeye cesaretim yok...
- O zaman seninle bir anlaşma yapalım. - Söyle bakalım. - Madem ikimizde ailelerimizi sinir edeceğiz. - Biraz yardım fena olmaz demeye mi çalışıyorsun? - Kesinlikle. - Olur ama benim bir kuralım var. Merakla kuralının ne olduğunu bekledim. Nefesini suratıma doğru üfleyerek konuştu. - Bana aşık olmayacaksın. - Seni kim...