"Ne olur beni dinle." dedim, benim için kendimi böyle aleni bir şekilde eleştirmek yeterince zordu zaten. Ben hatalı olsam bile bunu dile getirmeyi sevmezdim. Hayat bana yeterince kötülük etmişken ne diye bir de ben eleştirecektim kendimi? "Her şeyi geçtim Kerem." dedim sanki az evvel saydıklarım az buz şeymiş gibi. "...
Biz üç kişiydik: Âsaf, Âhu ve ben. Âsaf evdi, kerpiçten yapılma derme çatma, damından su damlayan kulübeyi yuva yapandı. İlk sığınağım ilk aşım, ilk kez lokmamamı bölüşüm. Âsaf öğretendi. Bir yandan korumayı, sahiplenmeyi, ayağa kaldırmayı bir yandan da hiçbir şeye gözü kapalı bağlanmamayı, kimseye sırtını dönmemeyi...
Her ikisi de çok uzun zamandır ölüydü. Bedenlerindeki kusursuzluğun aksine her ikisi de ruhlarının çürüdüğünü biliyordu. Ruhlarından yükselen bu kokuyu saklayabilmek için pahalı parfümleri; bedenleri için yüksek tavanlı mezarları ve kaliteli kumaşlardan dikilme kefenleri vardı. Bakmak ile görmek arasındaki farkı bilme...
Bedeni değil kalbi yaralı bir asker ve onun derdine derman, hayatına BAHAR olan bir doktorun hikayesi... "Beni ne kadar seviyorsun?" dedi, "EY RUHUMUN EN İÇİ YAR, KARANLIKLARIMI AYDINLIĞA, YARALARIMI DERMANA ULAŞTIRAN, ÖMRÜME ÇİÇEKLER AÇTIRAN SEVGİLİM.HAYATIMIN SONBAHARI BEN SENİ SEVMEKTEN ÖTESİNİ YAŞIYORUM BEN SANA...