Bu esaretten kurtulup oğlu ve kendi için yeni bir hayat kurma mücadelesi veren Nefes'in hikayesi. Hep hayal kurarım ama ilk defa yazıya dökeceğim hatalarım olursa affola inşallah beğenirsiniz!
Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim...
'Kaldı mı böyle adam ? Gece ışıktır odam. Bu adam benim sevdam. İmera Fera.' 'Köyümün en güzeli, Yüreğimin ateşi, Dağlarımın güneşi, İmera Fera.'
Umutlarım kaderin ördüğü ağlara takılıp kalmış arkalarından döktüğüm gözyaşlarına aldırmadan çırpınarak can veriyorlardı. Umut fakirin ekmeği denir ya... Benim son lokman elimden alınmıştı işte. Umut hep içimizde taşıdığımız ama asla değerinin farkına varamadığımız bir mücevherdi. Ben son umudumu da kaybettiğim o gun...
Verilmiş bir sözün kurbanı iki genç ve onları birbirilerinden ayırmamaya kararlı olan kaderleri... Su ve ateş, gece ve gündüz, yer ve gök kadar birbirlerine uzak olsalar da, yine de aralarında güçlü olan tek bir bağ vardı. Tüm bu zıtlara rağmen simsiyah bir kuyuda açmayı başarmış bir çiçek gibi dayanıklı olan aşklar...
Ölüm aşk gibi ansızın çalar kapıyı. Nereden ve nasıl geldiği fark edilmez. Sebebini de anlayamaz insan. Ruhu yorgun insanların sevdiği neden elinden alınır ki? Hikayeler neden yarım bıraklır? Hayaller neden gerçekleşmek yerine onları kuranların boynuna bir ilmek misali dolanır? O da şimdi bunları düşünüyordu. Sevdiği...
