Onun gri kaldırımda oturup sigara içmesini bekleyen küçük kızdım ben. Bakışları bana döndüğünde 'Acaba ne için kızacak?' diye kendini korkutan Ufaklıktım ben. Gülümsediğinde ona hayran olan, onun güzelliğinden canı yanan biriydim ben. Bana sarıldığında bulutların üzerinde uçan onun Küçüğüydüm ben. Ben Su Yıldırım...
En karanlık olanıydı, en aydınlık görüneni... Oysa ki karanlık olan geceydi... Ay olan kendisi... Zaman aktı, yelkovanın bel kemiği kırıldı ve akrep kendini astı... Bir kıvılcım çaktı, ateş yandı, yangın büyüdü, koru avuçladım. Elimde külü kaldı. Bu kül bizdik... Ben ve o... Cehennemin kayıp haritası elimde duruyor...