"Bir başkasının suçundan dolayı ölümü hak edecek bir bedende, Edvard Munch'ın çığlığı eşiğinde yürüyordum; düğümleri boğazımda sürüklüyordum, nefesim suskundu. Ağzımdan dökülen her sözcük, daha büyük bir çığlığa dönüşüyor, ruhumu bozguna uğratıyordu. 'Benim suçum ne? Söylesene!! Mete'nin beni sevmesi mi suçum!' İçimde...
Benim gönlüme 40 kilit mi vurdular? 40 kilit vurup 40 anahtarı da 40 ayrı yere mi sakladılar? Bir bilmeceyi yahut bir tekerlemeyi dinler gibi değil de, bir hakikati dinler gibi ciddiyetle dinle beni. Not: "Âdem" adlı kitabımdaki Ali karakterinin hikâyesidir.