Bilinmeyen bir şehre ait yıkık dökük evlerden birinde, eskimiş bir karyolanın altında, siyah kaplı bir defter yaşar...Üzerine yazılan bütün dilekleri gerçekleştirdiği halde, her defasında uğursuz bir nesne gibi fırlatılıp yalnızlığa mahkum edilen bir defterdir bu. Bir gün öylesine biri çıkar gelir uzaklardaki bir şehi...
Koreye varmış olmama rağmen yinede uzak kalmış hayallerim, yaşamaya çalışırken ezilip zarar görmüş rüyalarım kavanozundan taşmış dileklerim, sönmüş yıldızlarım... Kendimi gerçekliğin içinde bulmuşken sonunda pes etmeyipte yinede istediğine ulaşamamış konumunda hissediyordum kendimi yaşama bir türlü adapte olmuşken, Uf...
Herkes hayal yıkmaya bayılır , Ama kimse senin evet doğru duydun senin hayallerini yıkamaz ! Sevgili okyucu ; şimdi, gel ve birlikte hikayemi okuyalım ...
Ancak biri vardı. Altı gencin arasında duran biri. Genç kız o gün çocuğu gözden kaybolana dek izledi. En sonunda defterinde "Pembe Kazaklı Çocuk" adlı bir başlık açtı. Ve yazdı. Mükemmel. to @senpaisshi @ Bütün hakları buzdolabımda saklıdır.
Bir ponçik ile hayal etmek... En fazla nereye gidebilir?
