Adel, hayatın yükünü taşıyamadığına karar verdiği bir günde, kendini bir uçurumun ucunda geride kalan her anısıyla vedalaşırken buldu. Gözleri daha fazla gözyaşlarını taşıyamazken kollarını iki yana açtı. Bir adım ilerledi ve rüzgâr saçlarını savurdu. Her şeyin bittiğini düşündü. Ona karşı sevgisini hiç gösteremem...
Bir insan nasıl kendi acısından zevk alabilir? Soruyu düzeltiyorum; Genç bir kız gölgede sürdüğü hayatına kendisinden daha karanlık bir insanı nasıl sokabilir? - "Şu akan kanı görüyormusun? İşte bu benim tek eğlencem." "Biliyorum, benimkide sen olacaksın.." - DİPNOT: Bu hikaye kötü çocuk/masum kız tarzı bir hikaye de...
Hayat acımasız değildi. İnsanlar acımasızdı. Senin ne istediğinin, ne hissettiğinin birileri için bir şey ifade etmediğini erken anlaman, daha güçlü ama aynı zamanda daha umutsuz başlatıyordu hayata. Canın yanıyordu ama ağzını açıp hesap soracağın birileri bile yoktu. Vazgeçtiğinde her şeyden, bırakmak istediğinde...