"Yapma doğu! Lütfen yapma!" yalvarışlarımı duymuyordu, çünkü o benim doğum gibi davranmıyordu. Sanki bedenini birisi ele geçirmiş gibi hareket ediyordu. Keskin bakışları yüzümde gezinince alayla sırıttı. Bir anda silinen gülüşüyle acı çeker gibi bakmaya başlamıştı. Elindeki silahı yere bırakıp gözlerini gözlerime dikt...
"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana...
"-Mış..." gibi yaptım ben hep; Güçlüy-müş gibi Canı hiç yanmaz-mış gibi, Ve hep Yaşıyor-muş gibi!"
Yine odamda, kendi halimde günlük yazıyorum. Ben kim miyim ? Eda... Eda Polat... 2 sene önce hayallerini terk etmiş kendini odaya kapatmış Eda 'yım ben.Annesini küçük yasta kaybetmiş , babasını seven ama bir o kadarda babasından nefret eden Eda 'yım ben.Hikayem küçük yaşta bitti benim annemin ölümü babamın içkili günl...
