Odaya çıktım hızla ve zaman kazanmak için odanın tuvaletine girip kapıyı kilitledim, gözlerimden sicim gibi yaşlar akıyordu ayaklarım koşmanın yüzünden hem yorulmuş ağrıyordu aynı zaman da korkunun yüzünden de titremeye başlamıştı, bu baş belası saplantılı mafyadan kaçmak zorundaydım, o sırada sert ayak seslerini duyu...
mafya ve aşk zor bir ikilem ama berke ve almanın hikayesinde zor diye birsey yok en azından berke için..l
"Eğer birgün benim sevgimden şüpheye düşersen güzelim, gözlerimin içine bak. Orada asla yalana yer bulamazsın. Çünkü gözler kalbin aynasıdır." Bu sözlerinin ardından bana biraz daha yaklaştı. Siyah irislerini gözlerimden ayırmadan konuşmasını devam ettirdi. "Seni seviyorum Funda. Sen sevsen de sevmesen de seni seviyo...
Seni defalarca kırsa da dönüp dolaşıp ona varıyorsun çünkü başına yıkılsa da o senin evin.
Onsuz geçen her günüm ayrı bir cehennemken kendime de ona da bunu yapmayacaktım. Belki benden nefret ediyordu yüzümü görmek istemediğini defalarca söylüyordu ama... Aması yok işte. Ona her şeyi anlatmamı kendisi istemişti. Şimdi aldığı cevapların yükünü kaldıramayıp kendini herkesten soyutlamış her aradığımda lanetler...
Korkudan ağlayan kızıma baktım. Gözünden akan her damla yaş kızgın birer lav gibi kalbime düşüyordu. "Ağlama." "Git burdan." Bağırışı boğazını acıtmış olacakki yüzünü buruşturdu. "Burdan giderim ama senden gidemem küçük." "Seni asla sevmeyeceğim! " Sadece sözleriyle kalbime sayısız hançer saplıyordu. Sinirleniyordu...
