''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geç...
Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...
Birbirinden ayrı dünyalara taş çıkartacak kadar uyumsuz iki kişi. Çiklet Beste ve Uyuz Altay. Çiklet, her şeye rağmen neşeli kalabilenlere, hayatla dolup taşan herkese gelsin. Uyuz, her koşulda kendini üstün görenlere, egolarından gelsin. Çiklet Ve Uyuz, hiçbir zaman değişebileceğine inanmayanlara gelsin. Umarım, egol...
Derler ki; zaman her şeyin ilacıdır. Bu söze inancım eskisi kadar güçlü değil.O gün, onu kendi ellerimle yurt dışına gitmesi için diğerleriyle birlikte taksiye bindiren bendim. Ama içimde yeşermeye başlayan umutlarımla gönderdim ben onu. O günün; nefes alan bedenine ve çelik mavisi gözlerine özgürce bakabildiğim son...