Küçük adam kimseye yakalanmadan kötünün inine doğru ilerledi. Ona yeryüzündeki hiçbir şey engel olamadı. Ve o masumiyet kendini kötünün kollarına bıraktı. Küçük elleri arasındaki kutuyu açıp taşı ona uzattı. Zaman akmayı bıraktı. Küçük adam masumca kötüye baktı. Kötü gülümsedi. En kötü olanınınsa haykırışı tüm diyarı...
Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak...
Günahlarım peşimde sürüklenen bir gölge gibiydi. Hem bir o kadar hayalet, hemde acı verecek kadar gerçekti. Kalbimin ritmi hızlanırken, nefesimin gittikçe tükendiğini hissettim. Kana bulanan beyaz elbisem benim günahlarımın bedeliydi. Bu elbise benim yüzümden kirliydi, masumluğunu kaybetmişti. Kendi renginden vazge...
Onunla aynı yaranın kanamasıydık. Geçmiş bizim kalpteki yaramızdı, ve ben onunla aynı yaranın en orta yerinden kanıyordum. En acısı da, onu seviyordum. * Başlangıç: 19 Temmuz 2020.
Biz; ortak duyguların hamalları, cepsiz beyaz kefenleri zihnimize dolamışlar, en hadsiz demircilerin örslerinde dövülmüş sevenleriz... Çağın insanına dair; kendi hissiyatına tercüman ve dert ortağı arayanlar buyursunlar.
Babasının ölümüyle birlikte hayattan gelecek her şeyi boş vermiş genç kız, annesinin ve üvey babasının zoruyla tüm yazını çürütmek üzere, hiç tanımadığı bir şehre, tanımadığı bir eve, tanımadığı insanların arasına gönderilir. Buradaki hiçbir şeyin kendi karanlığına ışık tutamayacağından eminken tıpkı kendisi kadar ayd...
İki dudağının arasında bir şarkı mırıldanıyor, mırıldandığı şarkı karanlık geceye karışıyordu. Sanki mırıldanmalar Şeytanın dudaklarından dökülüp benim içime işliyordu. Kulaklarımda çınlıyordu her bir kelime. Ölümü yakından hissediyordum. Mırıldanmalar artıp yerini net sözcüklere bıraktığında üzerimdeki ölüm örtüsünü...